Hatay’ın İskenderun ilçesinde, Kahramanmaraş merkezli sarsıntılarda konutları ağır gören 7 çocuklu Yıldız ailesi, çadırda yaşamaya başladı.
Kamyon sürücüsü Mehmet (53) ve mesken hanımı Sabiha Yıldız (53) çiftinin, hekim olma hayali kuran çocukları Yusuf Yıldız (18), yüz yüze eğitimin aksaması nedeniyle okuluna gidemedi.
YKS’ye hazırlanan Yıldız, veda ettikleri konutlarından getirdiği kitaplarıyla çadırda sıkıntı kaideler altında ders çalışmaya devam etti.
Daha sonra ailesiyle birlikte konteyner kente yerleşen Yıldız, bir dershaneden aldığı dayanakla hazırlıklarını sürdürdü. Yıldız, 17 Haziran’da girdiği Temel Yeterlilik Testi’nde (TYT) ek puanla Türkiye 18’incisi oldu.
Alan Yeterlilik Testi’nde (AYT) ise sayısalda 528 puan alan Yıldız, büyük memnunluk yaşadı.
“UMUTLAR HİÇBİR VAKİT YİTİRİLMEMELİYMİŞ”
İlk tercihinin Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi olduğunu söyleyen Yusuf Yıldız, günde 6-7 saat ders çalışarak imtihanlara hazırlandığını söyledi.
Yıldız, “Tek bir çadırda 7 kardeş ve akrabalarla kaldık. Çocukluğumdan beri hayalim Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi’ydi. Sarsıntıdan sonra açıkçası az da olsa umudumu yitirmek üzereydim ancak umutlar hiçbir vakit yitirilmemeliymiş. Bir hayalim vardı ve ona ulaşmak için önümde 6 ay vardı. Bunun için derslerime odaklanarak çalışma eforu içine girdim.” dedi.
“ÇALIŞMAKTAN ÖTEKİ TALİHİMİZ YOKTU”
Deprem anının aklından hiç çıkmadığını anlatan Yıldız, şöyle devam etti:
“Yarattığı psikolojiyi unutmak için kendimi derse verdim. Her vakit ders çalışarak zelzele psikolojisini hafifletmeye çalıştım. Aslında bilinçaltımızda daima bu vardı. Her soru çözdüğümüzde, kaybettiğimiz arkadaşlarımız daima aklımızın bir köşesindeydi. Ancak işte sonuçta bir imtihan var ve çalışmak zorundasınız. Bu psikoloji ile olunca da kendimiz için çalışmaktan öteki bir bahtımız olmuyordu. Zelzele vakti imkanlar kısıtlandı. Olağan hayattakinden çok daha az imkanlara sahip olduk.
Belli bir devir okulumuz kapandı, meskenlere giremedik, dershaneler kapandı. Bu güçlü süreçte de çok büyük gayretler sarf etmek zorunda kaldık. Depremzede olmayan rakiplerimize nazaran talihimiz daha da azdı. Tek bir çadırda 7 kardeş ve akrabalarla kaldık. Birinci vakitlerde çadır kasveti olduğu için hepimiz tek bir çadırda kalmak zorunda kaldık. Ancak ona karşın meskenden kitaplarımı getirmiştim. Çadırda aşikâr bir köşede boynumuz ağrısa da masamız olmasa da bir biçimde çalıştık. Elimden geldiğince kaynak kitaplardan altlarını çizerek ders çalıştım. Sonrasında konteyner kent kurulunca da konteynerde kalmaya devam ettik.”
