Aralarında dinî açıdan evlenme mahzuru bulunmayan bir erkekle bir bayanın, erkeğin vereceği bir bedel karşılığında makul bir mühlet karı-koca hayatı yaşamak üzere mutabakatlarına müt’a nikâhı denmektedir.
İslam öncesi periyotta müt’a vakit zaman başvurulan bir uygulama olarak mevcuttu. Hz. Peygamber de tedrîcîlik (belli bir sürece yayarak tüzel düzenleme yapma) unsuru gereği birinci devirlerde bu uygulamaya mahzur olmamıştı. Fakat, aile ve toplumun dokusuna ziyan verebilecek olan bu uygulama biçimi bilahare yasaklanmıştır (Tirmizî, Nikâh, 28).
Abdullah b. Abbas, “Onlar ki, ırzlarını korurlar. Lakin eşleri ve ellerinin altında bulunanlar bunun dışındadır. Onlarla bağlantılarından ötürü kınanmazlar. Kim bunun ötesine geçmek isterse, işte onlar haddi aşanlardır.” (Mü’minûn 23/5-7) âyetlerinin nazil olmasıyla müt’anın yasaklandığını tabir etmiştir (Tirmizî, Nikâh, 28).
Hz. Ali (r.a.) de, Hz. Peygamberin (s.a.s.) Hayber gazvesi sırasında, müt’ayı yasakladığını bildirmiştir (Buhârî, egâzî, 39; Müslim, Nikâh 29; Tirmizî, Nikâh, 28; Nesâî, Nikâh, 71).
Söz konusu âyete ve ilgili rivayetlere dayanarak, tarih boyunca ehl-i sünnet âlimleri müt’a nikâhı uygulamasının haram olduğunda ittifak etmişler ve bu bahiste görüş birliği (icma) hâsıl olmuştur.
Esas itibariyle İslam dininde nikâh ve ailenin fert ve toplum açısından tabir ettiği emel ve mana dikkate alındığında, Ehl-i Sünnet alımları tarafından benimsenen bu görüşün çağımız pahaları açısından da çok dengeli ve isabetli olduğu görülür.
