Sözlükte “arındırmak, aklamak, paka çıkarmak, yükümlülükten kurtarmak” üzere manalara gelen ibra, birebir kökten türeyen ve gerek ibrâ sürecinin gerekse öbür sebeplerin sonucunda gerçekleşen suçsuzluk, borçsuzluk ve yükümlülükten kurtulma durumunu tabir eden berâet kavramıyla yakından alakalı olduğu üzere, karı ve kocanın evlilik haklarından karşılıklı olarak vazgeçmeleri manasındaki mübaree yahut tekrar bir fıkıh terimi olan istibrâ kavramlarıyla da mana benzerliğine sahiptir. Ortalarında sebep-sonuç bağı bulunmakla birlikte ibrâ ile berâetin birbirinin yerine kullanıldığı da olur.
Fıkıh terimi olarak ibra, bir kimsenin oburunun zimmetinde yahut nezdinde olan hakkından karşılıksız olarak vazgeçmesini söz eden türel sürecin ismidir. Hakkın, sahibi tarafından düşürülmesini ve dava konusu olmaktan çıkarılmasını tabir etmesi itibariyle ibrâ borç münasebetini sona erdiren bir süreçtir. Bu süreçte ibrâ eden kimseye mübri’, ibrâ edilen kimseye mübre’ ve ibrânın konusu olan hak yahut borca mübreün minh denilir.
