90’larda listeleri alt üst eden “Ah Canım Ahmet” lakaplı Ahmet Akkaya artık ne yapıyor? Akkaya çıkış kıssasını, Özkan Uğur’un hayatındaki kıymetini NTVRadyo’daki Albüm programında Zeynepgül Alpe’e anlattı.
– 94’ün son baharında “Ah canım, vah canım, üzme tatlı canını” diye eğlenerek müzik söyleyen bir sanatçı olarak girdiniz piyasaya. Epeyce farklı bir usulle… Bir anda müzik patladı, herkesin lisanına dolandı. Sonra peşinden klipler, albümler geldi ve Ah Canım Ahmet Türkiye’nin 90’lar müziği albümünde çok kıymetli bir karede yerini aldı. Sizin için müzik seyahati aslında hiç bitmedi. Hala çalışmalarınıza devam ediyorsunuz. Ancak bizim 90’lardan uzaklaştığımız yıllarda siz neler yaptınız?
Özellikle 2000’lerden sonraki süreçte, müziğimi, sesimi dinlemekten keyif alan dinleyicilerimizle buluşuyorum. Hoş anlar biriktiriyoruz. Müzikli hayatıma devam ediyorum. Lakin nasıl devam ediyorum? Bir yandan aranjörlük, film-reklam müzikleri yapıyorum, başka yandan ekstra event dediğimiz müzik projelerim var; onlarla sahne performansları yapıyorum. Vakit zaman da Seçkin 90’lar konserleri yapıyorum Çelik, Yonca Evcimik, Mansur Ark üzere isimlerle. Daha az ve öz işlerde onlarla bir arada oluyorum. Hayat bu türlü hoş keyifli geçiyor benim için.
“ÖZKAN UĞUR HAYATIMDA ÇOK KIYMETLİ BİR YERE SAHİPTİ”
– Artık, o birinci güne gitmek istiyorum. 94’ün Eylül ayı albümünüz çıktı. Birinci klibiniz yayınlandı, ki klip o vakit çok çok değerli bir şeydi. Sonra herkes sizeitanımaya başladı. Nasıldı, nasıl reaksiyonlar alıyordunuz?
Yapımcım, prodüktörüm Özkan Uğur’du. Hayatımda çok çok kıymetli bir yere sahipti. Beni ve müziğimi fark edip imal şirketi Turkuvaz Üretim’i kurarak birinci albüm çalışmamı çıkarmıştık ve başarılı oldu. Maddi, manevi… Dolayısyla oradan çok güçlü bir başlangıç yaptık. Doğrusu biz de beklemiyorduk. Lakin biz şunu bekliyorduk: Yeterli bir şey yaptık. Yüksek bir müzik kalitesi, görsel kompozisyona çok ehemmiyet verdik.
Özkan Uğur’a o devir dizayncı aratmıştım İstanbul’da. Özkan Uğur’la direktör arayışı başlattığımızda üç kıymetli direktör, sinema direktörü, klibimi çekmek için adaydı. Görüşmeler yaptık, ama o görüşmelerde ben çok yükselemedim. İçime sinmedi. 26 yaşında genç birisi olarak ben Özkan’a dedim ki arayışımızı devam ettirebilir miyiz? O da “O vakit sen bir Berlin’den falan bak bakalım” dedi. Zira müziğim çok kozmik, çok lirik, doğu ve batı motiflerini çok âlâ işleyip bir ortaya getirmiş, daha evvel gibisi olmayan, hayalini kurduğum bir Türkçe kelam ve müzikten bahsediyoruz. Hasebiyle görsel kompozisyonun da o farkı yakalaması gerekiyordu. Ben otelime gelmiştim ve akşam geç saatlerdi. Televizyonu açtım ve bir anda o kişiydi işte. Nazan Öncel’in “Geceler Kara Tren” müziğine handy-cam kamerayla bir klip çekmiş, yapım sıfır. Ben çabucak yapıştım ekrana, “Adamımım bu” dedim. “Bu adam resme hizmet ediyor” dedim. Yüksek sanat anlayışı var. “Bu adamı bulmalıyız” dedim ve Özkan’ı aradım. Dedim ki “Adamımız Mete Özgencil. Onunla çalışmak çok istiyorum.” “Tamam, ben ararım” dedi. 15 gün sonra Özkan bulmuş. Mete’yle biraraya geldik. Manzara direktörümüz de çok pahalı Uğur İçbak’tı ve “Ah Canım, Vah Canım” klibini çektik.
– Evet, klip yayınlandı ve inanılmaz bir çıkış oldu sizin için. Birinci reaksiyonlar nasıldı, ne diyorlardı size?
İkiye ayrılıyordu reaksiyonlar. Ya çok seviyorlardı ya da başı karışanlar, “Acaba ne demek istiyordu?”, “O klipteki balık ne?”, “Pozitif kanılar kazanır ne demek?” diyorlardı. Aslında çok ezber bozan bir albümdü. Tahminen de Türk müzik tarihinde ferdî gelişimi şarklı kelamlarına aktararak, buna yüksek manalar yükleyerek söz eden nadir isimlerden biriyimdir. Hasebiyle bu tuhaf geldi. Sonra tuhaf gelen şeylerden biri, deri kıyafetler içinde genç bir adam, melez, aksesuarlar, şapkalar, küpeler, bastonlar, bu da aslında alıştıkları pak aile çocuğu imajından beni bir anda farklı bir yere koydu. Orada başı karışan kesim biraz vakte muhtaçlık duydu. Onlar vakit içerisinde dinleyerek ve anlayarak, beni daha çok sevdiler. Hatta oradan çok seven bir hayran kümesi dahil oldu mesleğime. İnsan kazanan her şey kazanır sayılır ya. Bende son derece müspet ve düzgün gelişti nitekim bu durum.
“YAŞAMAK, MEMNUN OLMAK BİR SANAT”
-Şarkılarınızda verdiğiniz bildirilerde da, röportajlarınızda yaptığınız açıklamalarda da “pozitif olmanın, hayata olumlu bakmanın, hatta olumlamalar yapmanın” ehemmiyetine vurgu yapıyorsunuz. Hakikaten bu olumlu bakış açısı hayatınızı müspet etkiledi mi?
Etkiledi. Zira biz yaradılıştan, Allah’ın bizi yarattığı yaradılıştan saf enerjiyiz. Sevgi gücü ve başka müspet tüm hoş güçleri taşıyoruz. Ancak insanoğlunun hayatı ve dünyayı yaşanmaz hale getirmesi sonucu bu güç bozuluyor ve beşerler berbatlıklar, hayal kırıklıkları yaşıyor bu süreçte. O güçten çıkıyorlar ve bu makûs güce giriyorlar. Bu döngü içerisinde hayatlarını devam ettirmeye çalışıyorlar. Herkesin bu bahisteki dinamikleri, nedenleri, sebepleri farklı. Ancak sonuç tıpkı.
Bu biçimde bir hayat yaşamanın çok acılı, sancılı ve sonucunda yaşanmaya değmez bir hayat olduğundan çok emindim ve olumlamak, Allah’ın bize verdiği o olumlu âlâ enerjiyi hoşluğu, olumlu olguları, her şeyi hayatımıza dahil edip yaşamak, bize yaşanır, memnun bir hayat yaratıyor. Yaşamak, memnun olmak bir sanat. Münasebetiyle benim tüm müzik sözlerimdeki ana yapı bunun üzerine şurası. Bunun için de gereksinimimiz olan bir şey vardı. Yüksek farkındalık şuuru. Ben kendi şuur düzeyimi naçizane müziğimle aktarmaya çalıştım. Benim öyküm, bir muvaffakiyet öyküsü. Zira kendine benzemeyen, kendine benzemeyeni dışlayan bir toplumu, büyük ölçüde tabanca, yani yüzbinlerce albüm satarak, insanların binlerce, onbinlercesi konserlerime gelerek buna dahil oldular. Bunu başarmış olmaktan büyük haz duyuyorum. Alışılmış bunu, yüksek standartlarda devam ettirmek, o çok başka bir husus.
“90’LARDA MÜZİKLERİMİZLE ÜLKENİN ÖMÜR GÜCÜNÜ YÜKSELTTİK”
– O vakit bir albüm yapma mecburiliği vardı yanılmıyorsam. Ancak şu an bir tek müzikle çıkış yapılabiliyor. Bir de müzikte kullanılan teknolojileri de bu işin içine katarsak o vakitle bu vakti kıyaslayın desek ne dersiniz?
Bütün olarak baktığımızda, zorlukları ve kolaylıkları vardı o devrin. 2000’li yıllardan sonraki süreçte müzik dalında ve hayatımızda çok değişimler gerçekleşti. Bu değişimler sonucunda da bugün dijital dünyanın içinde bağlantı ne kadar süratliyse kendi içinde zorlukları da var. Kolaylıklar ne kadar fazlaysa, zorluklar o kadar çok. 90’larda güzel müzik yazmak, yeterli kompozisyon yapmak, âlâ yorumlamak, enstrümanistlerin enstrümanlarını düzgün çalmaları, yüksek performanslı kayıtlar yapmak gerekiyordu. Zira 90’larda analog kayıt vardı. Analog kayıtlar kanal kanal kayıt ediliyor ve müzik söyleyen insanların, müzisyenlerin ikinci bir sefer okuma talihi yoktu. Yani bant çalıştığında siz şarkıyı söylediğinizde ya da müzisyen gitarını çalıyorsa, bütün tuşelerini pak, tıpkı volümde, hissini koruyarak çaldı ya da söyledi. Bu da çok yüksek bir dikkat, yetenek demekti.
Analog çağda müzisyenlerin her şeyleriyle çok güzel olmaları gerekiyordu. Öyleydik de. Orada çok yeterli müzikler üretildi. Aranjeler, çok âlâ müzik kelamı muharrirleri ortaya çıktı. Şehrazat, merhum Aysel Gürel muazzam hoş öyküler yazdılar. Doğal bu isimlerin daha öncesi de var. Ülkemizde müzik tarihinde en beğendiğim kelam muharrirlerinden biri Fikret Şeneş hanımdır, muazzam bir kıymettir Türkçe kelamlı müzikte. Ajda Pekkan’ın müziklerini, Ajda Pekkan’ı yaratan bayandır, diye düşünüyorum ben. Şayet o kelamları yazamasaydı tahminen Ajda Pekkan’dan hiç haberimiz olmayacaktı.
Türkçeyi bu kadar çağdaş ele alan, yazan 90’larda da kıymetli isimler vardı. Bunlardan biri Zeynep Talu’dur. Bu arkadaşlarımız ve ben de dahil kullandığımız lisanda kendimize ilişkin bir dünyamız var. Zira kendi içimizde bir dünyamız var. Bu olmasa aslında yeni bir şey çıkmaz. Tüm bu insanların kullandıkları lisan müzik kelamlarına yansıdı ve muazzam düzgündü ve çok güçlü bir çekim gücü yarattı. Ben yurt dışından gelen bir insandım, bizim genç gücümüzle beslendi ülkemizin müziği ve ülkemiz. Münasebetiyle bayağı yüksek bir güçle çıktık, hayat gücünü bayağı yükselttik.
“BUGÜN ARANJÖRLERİN ÇOK YETERLİ VOKAL MODÜLLER YAZDIĞINI DÜŞÜNMÜYORUM”
2000’li yıllara geldiğimizde müzik teknolojileri değişti. Software ve dijital geçiş müzisyenlerin kalitesinin, müzikal yeteneklerinin çok ön planda olmadığının, daha çok yüksek programlama yeteneği olan, arkadaşların, DJ’lerin ortaya çıktığı vakitlerdi. Bir bir süreçti başlayan ve ondan sonra devamı geldi. Bugün hala aranjörlerin bu türlü birkaç oktavlık, şahane müzikal zenginlikte çok düzgün vokal kesimler yazdığını düşünmüyorum. Bu türlü bir potansiyele sahip olmadıkları da yaptıkları çalışmalardan çok net bir formda anlaşılıyor. Bir oktavda bitiyor müzik.
90’larda müziklerin uzun introları olurdu. “Hasret” mesela, 1 dakika introsu var. Artık artık bu türlü bir lüksü yok aranjörlerin. Neden? Zira “radiofriendly” dedikleri öyküde radyolar artık hiç intro istemiyorlar. Müzik girsin, nakarat ve bitsin. 90’larda kimi müzikler o introdaki flüt soloyla meşhur oldular. Bu türlü çok fazla müzik var. Ancak bu türlü müziklerin maalesef bugün bahtı yok. En fazla 10-15 saniye melodi çalsın ve sonra müzik girsin. E, bu aranjörlerin, prodüktörlerin iki ayağını bir pabuca sokmak demek. Bugünün müzik kesiminin bir kahrı mesela. Yalnızca Türkiye’de değil, dünyada da. 90’larda biz daha özgürdük, daha fazla vaktimiz vardı. Bir kasete 5’er dakikadan 10 müzik koyuyorduk. Çok daha özgür, çok daha müzikal, çok daha özgün anlatımla öykülerin anlatıldığı müzikler ve müzikler ortaya çıktı. Onun için son 10 yıldır 90’lar deniliyor ve hiç bitmiyor. Hi
çbir devirde bu kadar talep gören bir müzik tipi olmadı. Bu benim ferdî görüşümden bağımsız, kendini gösteriyor. Demek ki güzel şeyler yapılmış. Bugün hala o yeterli müzikleri beşerler dinliyor. Bilhassa de yeni kuşak. Hayatın manipule edildiği bir dünyada yaşıyoruz, kendi içinde saf, pak bir şey buluyor olması acayip hoş. Zira 90’lar müzikleri çok da samimiydi, içtendi. Makus müzikler o vakit da yapıldı, onlar da kendi içinde elendi esasen.
“MÜZİĞİMİ YENİDEN YAPIYORUM”
– Bugünkü müzikal olgunluğunuzla ve ruhsal yolculuğunuzdaki olgunluğunuzla o günkü Ahmet’e baktığınızda onu diğer türlü yönlendirmek ister miydiniz? Yoksa “Yoluna devam et, bu çizgiden şaşma” der miydiniz?
90’lardaki ben 26 yaşında genç bir adamdım. Hayalleri vardı ve bunu gerçekleştirdi. Türkçe kelamlı müziği ülkesine gelere, insanlarıyla paylaştı ve bir muvaffakiyet kıssası çıktı ortaya. Bu da Özkan Uğur’un sayesinde. Sonraki süreçte bu genç adam, bu idealist adam müziğini üretti, paylaştı. Bugüne geldiğimizde şükürler olsun sıhhatim yerinde, güzel görünüyorum.
Sesim hala uygun. Bunun için çok şanslıyım, bu yaşa gelip sesini koruyamayan çok fazla meslektaşım da var. Artık merak ediyorlardır, kaç yaşında diye. 66 doğumluyum, 60’lara merviden dayamış bir beşerim. Bugünkü Ahmet 26 yaşındaki Ahmet değil. Bu dünya 26 yaşındaki Ahmet’in yaşadığı dünya da değil. Bugünkü gerçeklerimle yaşıyorum. Yeterli olan şu, hala müziğimi yapıyorum. Dilek eden ve merak eden “Ah Canım Ahmet” yazdığında her yerden dinleyebilir.
– Sizden günümüze birçok unutulmaz müzik kaldı. Ancak sizin 90’lardan unutamadığınız hangi müzik kaldı aklınızda?
Levent Yüksel’den “Bu Aşkın Katili Sensin” diyorum.
Albüm’ün “Ah Canım Ahmet” kısmını kaçıranlar için podcast kayıtlarını dinleyebilirsiniz.
AH CANIM ADMET KISMI PODCAST’İ (TIKLA-DİNLE)
